خداوندا! از انوار جمال الهی بر وجودمان تابش گردان، مفاهیم نور را برایمان همراه با انوار الوهی واضح گردان، از انوار معنوی تا به الطاف قُدسی بر سرایر ما طالع گردان، لمعات را یک بعد دیگری بر ما سانح گردان، خواطر ظلمانی را خطه به خطه از ما ضایع گردان، و لوایح معنوی را برایمان عدم مانع گردان، از حجابی تا به حجابی دیگر ما را قانع گردان، بر مسیر آن انسانی که آن را کامل گردانده ای ما را تابع گردان، هر قدمی که به سوی تو بر می داریم آن را قاطع گردان، ﴿یَهْدِی اللَّهُ لِنُورِهِ مَن یَشَاءُ﴾[۱] را بر ما واقع گردان، «فَمَنْ أَصَابَهُ مِنْ ذَلِکَ النُّورِ اهْتَدَى»[۲] را بر روح ما صادر گردان، و «رَحْمَتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْءٍ»[۳]را بر اخلاق و اعمال ما شایع گردان، که میدانیم ﴿وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ﴾[۴] و میدانیم که ضعف از آن ماست، و قوّت از آن توست، گاهی به سخن می پردازیم اما ما را کلمات نه، گاهی می نگاشیم اما آثار نه، گاهی از فراموشیه غم می خندیم اما لذت نه، گاهی بی حرکت می رقصیم اما مقصد نه، از مقامی به مقامی سیر می کنیم اما افزونی نه، از حالی به احوالی می چرخیم اما ابصار نه، از لطف به اندوه می آییم اما احساس نه، از اندوه به لطف باز می گردیم اما انوار نه، از حجابی تا حجاباتی پرده می دریم اما آشکار نه، نفس را به ظنّ خود پاک می گردانیم اما اطمینان نه، عقل را در پرتو فؤاد می دفنانیم اما لُب الباب نه، از قلب تا خِرَد اراده می گردانیم اما اسرار نه، از عشق سخن می رانیم اما در سوختن آرامش نه، خود را بر مقام روح می پنداریم اما در وجودمان ذره ای تابش نه، به آیۀ نور می پردازیم اما فهم و شعور و دانش نه، ستایش تو را می طلبیم اما در وجودمان بخشایش نه، در عالَم اجسام، به دنبال ابهام میجوییم در حالی که در آن آسایش نه، خداوندا! بدون رحمت تو در عوالم خلقت، بی تردید که هیچ آرامش نه، ما را در روز «شفاعت الکبری» در زیر سایۀ پرچم ﴿رَحْمَهً لِّلْعَالَمِینَ﴾[۵] قرار ده که ما را جز آن دیگر چاره و کام نه، هرآنچه گفتم به زبان «حال» گفتم، مرا در آن «قیل و قال» نه، و هرآنچه به زبان «قال» گویم مرا در آن «حال» نه. اگر بیش از «حال» به «محال» پرداختم بخشایش خود را بر من زوال نه، خداوندا! بدون بخشایش تو به ظنّ و گمان، من میمانم و تن میماند و در حقیقت معنا از قلب و روح من هیچ رد و آثار نه.
- ﴿ قرآن: سورهٔ النُّوْر ۲۴ آیه ۳۵ ﴾ ترجمه: و الله (سبحانه و تعالی) هر کس را بخواهد به نور خویش هدایت می کند.
- ترجمه: پس به کسی که نور او (خداوند متعال) در رسید هدایت شد. ••• ترمذی در السنن، ۴/۳۸۲، ش: ۲۶۴۲ – و احمد بن حنبل در المسند، ۶/۲۰۱، ش: ۶۶۴۳ – و ابن حبان در الصحیح، ۵/۱۲، ش: ۳۸۶۷ – و ابن ابی عاصم در السنه، ۱/۱۰۷، ش: ۲۴۲ – و حاکم در المستدرک، ۱/۲۷۶، ش: ۸۳ – و طبرانی در المعجم الکبیر، ۱۳/۶۳۳، ش: ۱۴۵۵۷ – و بیهقی در السنن الکبری، ۹/۶، ش: ۷۷۱۰ – و دیلمی در مسند الفردوس، ۱/۱۷۰، ش: ۶۳۴ – و حکیم ترمذی در نوادر الأصول، ۴/۱۹۹ – و هندی در کنز العمال، ۱/۲۶۲، ش: ۱۳۱۴.
- ترجمه: رحمت من از همه چیز وسیع تر است. ••• ابن حبان در الصحیح، ۶/۲۳۷، ش: ۵۱۶۵ – و احمد بن حنبل در المسند، ۱۷/۱۶۳، ش: ۱۱۰۹۹ – و ابن ابی عاصم در السنه، ۱/۲۳۳، ش: ۵۲۸ – و نسائی در السنن الکبری، ۱۰/۱۷۲، ش: ۱۱۲۶۳ – و ابو یعلی در المسند، ۲/۴۹۵، ش: ۱۳۱۳ – و طبری در جامع البیان، ۱۱/۲۷۴، ش: ۱۳۰۹۵ – و ابو طالب مکی در قوت القلوب، ۱/۳۵۶ – و ابو نعیم در تاریخ اصبهان، ۲/۳۴۴ – و ابن کثیر در التفسیر، ۷/۴۰۵ – و هیثمی در مجمع الزوائد، ۷/۱۱۲، ش: ۱۱۳۶۲.
- ﴿ قرآن کریم در سورۀ البروج ۸۵، آیه: ۱۴ ﴾ ترجمه: و همو آمرزنده (و) دوستدار است.
- ﴿ قرآن: سورۀ الأنبیاء ۲۱، آیه: ۱۰۷ ﴾ ترجمه: (شما را نفرستادیم مگر) رحمتی برای جهانیان.