عُشاقِ جهان را سببِ قُربِ خُدا دان
این قربِ خدا را سببِ عشقِ نهان دان
دانم که این عُشاقِ جهان صورتِ یار اند
هم صورتِ یار و بی ریا و خوش بیان اند
ای صورتِ یارِ مَه جبین ام به فدایَت
جانم با این اموال و زمانم به فدایَت
دانَم که به جُز لُطفِ خُدا یار ندانی
نه یار و نه اسرار و نه این لُطف نخوانی
دانی که چه دانی اگر این یار ندانی؟
جز حسرت و اندوه و ستم راه نخوانی
پس دلبرِ این قصۀ اَسرار بی آموز
شیرین سخنی را به محبت صفت آموز
گَر وصف جمالِ سُخَنِ یار بگویند
عُشاق همه جان بدهند و به نه میرند
لُطفی که خُدا در صفِ عُشاق نهاده است
دانم که عظیم است و کبیر است و لطیف است
هر چند سُخَن گویم و وصفی کنم آن را
دانَم که ندانَم صفتِ امرِ ازل را
خاموش بِگَردآ و به خاکِ عدم آ باز
چون شیوه سکوت است، به صحبت نه بی آغاز
سیّد محمّد سام نقشبندی
مقام الحُبّ عَنْ صِحَهْ اَلْقَلْبِ وَ اَلْلُبّ
مقام محبت